ChatGPT-4: според драфт за „Осми раскршен сонет“, 1 песна + 2 варијанти на расказ

ВО ЦРЕПЕН СОНЕТ НА ЛАСТОВИЦАТА

Во нокта, небо се навива со ѕвезди блестечки,
твојата рака бара пат кон мојата кожа латка -
тежнеејки крајбрежја каде мислите стапаат во едно,
прстите треперат
безгласни песни на
тишината што
зборува.

Трепкаат
очите, тајни
се буждат од сон.

Воздухот плеска преку косите като ветер,
дишеме тежко, свака мисла исчезнува -
линиите на дланките крстосуваат судбини.

После, во прегратката, светот се чува мирно -
јас со мечта во очите, ти со душата во зенит.

Страстен Плес во Темницата на Времето

Во големиот и стар градски дворец, векови назад, се одржуваше еден од најголемите балови. Целата аристократија беше присутна, музиката од оркестарот звучеше низ коридорите, а просторот сјаеше од светлината на хиљадници свеќи.

Меѓу пристуните, беше и Александра, млада и загадлива жена која одма привлече вниманието на многумина со својата неодолива убавина. Во тој момент, во просторијата влезе Димитриј, јунак чиј шарм и карактер беа легедарни.

Двете очи се сретнаа исчезнаа сè околу нив. Тоа беше магнетска привлечност која немаше да се одолее. Нивните тела се движеа во ритмот на музиката, но нивниот плес беше некој друг свет, далеку од останатите гости. Секоја нивна движба, секој допир, ги разкриваше тајните што се криеја во нивните души.

Под музиката и светлините, нивните срца удриваа така силно што се чуваше нивниот страстен ритам. Со секоја следна песна, со секоја следна допир, нивната страст стануваше уште посилна. Откако балот заврши, Александра и Димитриј најдоа мирен кут во еден од бескрајните коридори на дворецот. Таму, под светлината на месечината, тие се предадоа на своите чувства.

Но, како и сите велики љубови во историјата, и нивната имаше пречки. Димитриј беше обврзан со друга, а Александра беше ќерка на моќен аристократ кој имаше други планови за неа. Но таа една ноќ на балот, и нивната страст која искала да ја потисне целата вселена, остана вечна во спомените на дворецот и секој што беше присутен.

-   -   -

Во големиот градски дворец, сред вековите стари стени, оркестарот свиреше и дал свој придонес кон еуфоричната атмосфера на балот. Присутните аристократи се движеа со грација, додека светлинте од свеќите создаваа сенки на подот.

Меѓу гомилата, Александра, елегантно облечена, беше привлечена кон странскиот поглед на Димитриј. 

“Дали би ми се придружила на плес?“, праша тој со длабок глас, додека ѝ пружаше рака.

Со нежен осмех, таа одговори: “Со задоволство.“

Додека нивните тела се движеа во ритмот на музиката, Димитриј шепнуваше: “Твоите очи разкриваат многу повеќе од тоа што сакаш да покажеш.“

Александра се насмевна и одврати: “Тајните се најубави кога се чуваат. А твоите очи исто така не кријат дека ти си обврзан.“

Тој замисли и притоа одговори: “Некои вериги се посилни од другите. Но оваа вечер е наша.“

Александра се приближи кон него и шепнуваше: “Тогаш да ја живееме како да нема утре.“

Двете души, обврзани со страст, продолжија да плесаат, заборвајќи ги своите задолженија и светот околу нив. Таа вечер беше истовремено и вечна и тренутна, и во неа тие најдоа утеха. Но, како и сите велики моменти, и овој беше краткотраен. Но, во срцата на двајцата остана вечен спомен.