СОНУВАМ СТИХОВИ

Пред мене сé е мрачно.

Само во средината од видикот

постои само една светла точка.

Почнувам да рецитирам,

а стиховите се толку очајни,

што не личат на мои.

Но сепак,

чувствувам дека јас ги

смислувам и поврзувам,

дека не се нечии, туку мои...

Светлата точка се зголемува

и ги здогледувам сите мои блиски,

и тие што ги сакам, и тие што не,

и живите, и починатите...

Стиховите кои ги рецитирам

стануваат се помалку очајни,

 за потоа да се претворат во сосема реални,

опишувајќи ги

личностите и местата што ги гледам.

По овие обични слики,

се појавува Таа,

носејќи ги со себе сите

мои компарации и метафори:

усни црвени како јагода,

очи како две сини камчиња...

И... се будам!