ChatGPT-4: 2 песни во стилот на Исток Улчар

Во сенката на заборавот, таму каде што времето мирише на молчење,
Се роди мислата - беозбразна и чиста, како детска солза во зора.
Додека ветерот шепотеше приказни на ушите на старите дрвја,
Моите нозе следеа патека која не постои, во свет што сè уште се бара.

Очите ми гледаа кон небо, бескрајно и мистично,
Барајќи одговори во облаците, во звездите, во тишината.
Но секој пат кога ќе се допре до истината, до срцето на вселената,
Таа се откажува, се исчезнува, како сон во првите лучи на денот.

Во овој свет на привиди, на маски и театар,
Каде е моето место? Кој сум јас, освен прашина во ветер?
Но, додека срцето ми удира и дека душата ми пее,

Знам дека секој чекор што го правам е песна, е молитва, е вечност.

-   -   -

Во сонот на ноќите без ѕвезди,
таму каде што молчат градовите,
се крие една песна без глас,
заробена во прегратките на сенките.

По улиците од заборав, корачам сам,
под тежината на небесата, без светлина,
меѓу спомени што бледнат како фантоми,
во тивката синфонија на вечната агонија.

О, колку сум посакал да бидам птица,
да полетам над светот, над болката,
но коите крилја се исплетени од тага,
и секој замав е уште еден крик во тишината.

Сè што остана е пепел на дланката,
сеќавања што горат како последен пламен,
во оваа игра на судбината, без правила,
сè додека не остане ништо освен молкот на заборавот.

И пак ќе чекам, под маската на ноќта,

за утрото што носи обеќање за нов почеток,
но сè што наоѓам е ехото на моите стапки,
во вечниот вртоглав круг на животот и смртта.