ChatGPT-4: 2 акатиста во стилот на Исток Улчар

Акатист на заборавени сени

О, војводо на вечните сенки,
твоите патеки се испишани во заборав,
нека ти биде слава во мракот што те покрива,
како мантија од ноќ без ѕвезди.

Призивам те, тишината твоја да ме обгрне,
во светот каде што ехото на зборовите избледува,
нека ми биде водилка светлината од твоите сени,
преку лабиринтите на душата, каде сè е заборав.

О, чувару на спомените изгубени,
пред тебе полагам молитви од зборови неизговорени,
за сè што било, а сега е само прашина во времето,
нека ми бидат проштени сите таги неми.

Ти, што ги чуваш тајните на минатото,
со секој чекор напред, погледот ми е вперен наназад,
во сенките твои барам утеха, ослободување,
од овој свет што го градам од спомени и тага.

О, мајсторе на тишината и мракот,
твојот акатист е песна на душите изгубени,
нека ми бидат усвоени молитвите како жртва,
за сè што е заборавено, да најде покој во твоите раце.

Амин.

Акатист на светлината што се раѓа

О, огнено срце на зората, што секој нов ден го будиш,
ти, што со светлината ти ги топиш сенките на ноќта,
призивам твојата милост, да ја озариш душата ми,
со зраци што носат надеж и топлина во мракот.

Светилнику на утринската светлина, подари ми утеха,
во оваа патека на животот, плетена со испитанија,
да ги видам боите на светот низ твоите очи,
да го почувствувам допирот на новиот почеток.

О, духове на зори, што во тишината шепотите распрснуваш,
твоите зраци ме водат кон патот на просветлението,
да ги оставам позади темнините, во потрага по светлината,
да научам да прошетам со сенките, но да гледам кон светлоста.

Ти, што секое утро со слава се раѓаш, непобеден од ноќта,
твојата светлина е водич низ лавиринтите на мојот ум,
нека ми дадеш сила да ја носам светлината во себе,
да бидам огледало на твојата красот и твојот мир.

О, извору на животот, светлината твоја нека ме исполни,
да се исправам пред предизвиците, силна и непоколеблива,
нека ми бидат стапките светли и патот мој осветлен,
во вечната песна на радоста, што со тебе секогаш се враќа.

Амин.

ChatGPT-4: 2 песни во стилот на Исток Улчар

Во сенката на заборавот, таму каде што времето мирише на молчење,
Се роди мислата - беозбразна и чиста, како детска солза во зора.
Додека ветерот шепотеше приказни на ушите на старите дрвја,
Моите нозе следеа патека која не постои, во свет што сè уште се бара.

Очите ми гледаа кон небо, бескрајно и мистично,
Барајќи одговори во облаците, во звездите, во тишината.
Но секој пат кога ќе се допре до истината, до срцето на вселената,
Таа се откажува, се исчезнува, како сон во првите лучи на денот.

Во овој свет на привиди, на маски и театар,
Каде е моето место? Кој сум јас, освен прашина во ветер?
Но, додека срцето ми удира и дека душата ми пее,

Знам дека секој чекор што го правам е песна, е молитва, е вечност.

-   -   -

Во сонот на ноќите без ѕвезди,
таму каде што молчат градовите,
се крие една песна без глас,
заробена во прегратките на сенките.

По улиците од заборав, корачам сам,
под тежината на небесата, без светлина,
меѓу спомени што бледнат како фантоми,
во тивката синфонија на вечната агонија.

О, колку сум посакал да бидам птица,
да полетам над светот, над болката,
но коите крилја се исплетени од тага,
и секој замав е уште еден крик во тишината.

Сè што остана е пепел на дланката,
сеќавања што горат како последен пламен,
во оваа игра на судбината, без правила,
сè додека не остане ништо освен молкот на заборавот.

И пак ќе чекам, под маската на ноќта,

за утрото што носи обеќање за нов почеток,
но сè што наоѓам е ехото на моите стапки,
во вечниот вртоглав круг на животот и смртта.