МИНЛИВОСТ

Ко фурија упаѓам утепан у падот кон бескрајноста,
ко турпија упорна уморно ја изгребувам трајноста.
Сурија тапани тропаат, сокривајќи ми ја јасноста.
Ѓурултија и траор тромо ми ја подгреваат јароста.

Возвишени вивнати воздишки ѝ го поткреваат здолништето.
Мора, барем, за нешто да ѝ се подобри гледиштето.
Полето си го ожнеа, сал ми го остави стрништето
и - на валканата метална река (славјанска) - лежиштето.

Сека зима вака здивот ми замрзнува
и уште една реска во времето трзнува;
сека секунда со различна секавичност ни збрзнува,
ама уште еден ист јазол пак кон гробот ни се врзува.

ШОК ВО ВОДАТА. БЕГСТВО

Со палимпсести си ја палам свеста,
низ рески посетувам нови места:
дознавам за туѓи бескрајни детства
и за - на возбудливи случки - следства.

Кормилото си го вртам по мој терк.
Сетилата везден за шок се на штрек;
шок - среде предвидливостите на претек,
за да ме оддалечи од овој век.

Ако не е достапно друго средство,
самотијата е солидно бегство,
нудејќи можност за секакво дејство,
како судоку... Или полјоделство...