ВОЗ НИЗ ВОДА. ДОМА

Дур старо тркало пруга дроби,
воз зол и зелен назад ме води -
дома - кај ненадраснати коби:
ќејф умрен уште пред да се роди.

Отровни се сите нови води:
се распаѓам незапливан во нив.
Дека сум вешт пливач само сонив;
на јаве сал плач добро ми оди.

(Лажам! Силно да урлам умеам,
кога не цмиздрам и не гувеам.
Та, кога ќе стигнам кај Посејдон?!
Како ли ќе созрее возот зол?)

На станицата кај водниот бог,
ќе стане, син`, ова вовче добро;
ќе стане, ко стан, новиот мој дом
каде ќе се чувствувам целосно.

КУРЧ

Дур сум кул кум у ул. Друм - бујрум:
рум у ѓум, суџук у ќумур, кускус у дурум, лут лук у ќуп,
туѓ зулум у зумбул, груб куршум у труп, ум у жур,
шум у луд жбун - упс, чу муштулук у чуф-чуф? Чув.;
куртул у кунг-фу, кусур у куршлус, уд у дудук,
ут у дудук, клун у був, курс у луп,
сув туш у шут, труд у бут у шут,
                          шут плуг у бучкуруш, шунд шут у круг,
ќутук-глуп нуб+муфљуз+суртук+тумрук+угурсуз у сур суд...

Чуму чурук бурмут+тутун у учкур?
Туку, усул у суб-бучук!

Ханс Хофман: КУКЛЕНОТО СЕЛО

Како настана Кукленото Село Куклен татко Петер: „Животов ќе биде бетер! Од виткања сме на мака, тоа веќе не го сакам. Дојте деца, Ванда мила, добро знам за што нè бива! слога ни треба за ова - следете ме в земја нова!“ Си се доселија леко на место тивко, далеко, па си одбраа земјичка за првата им куќичка. За стока трло големо од шума обиколено, па секој би викнал гласно: „Куклено Село прекрасно!“ И црквуле изградија, громогласно ѕвона бијат, и смешно си се лулаат - мајката ја радуваат. Куќи се издигаа, ѕид, гробје, кула, капија, на пазар бунарче стои - со најдобро вино дои, пивни од ова бунарче - не ќе станеш болно старче! На пекарите им е топ, топ си шие и кројачот, и господар и слуга го сака Кукленото Село, а мама си вели без глас: – Си знам зошто сум смешна јас! Со децата се шеташе кога топла вечер беше, штом над зеленило вјаса, вели: „Природо прекрасна!“ Белите облачиња, ој, цветен мирис и птичји пој, сека добра животинка - си остануваме тука!“ Деца в куќи носат радост, погледи полни со сладост, ноќум убавини дарил тој Дедо Мраз предраг и мил! Од школска обврска страшна храбри деца не се плашат, и кога одговор нема, немаат тие ни трема, зашто овде секој човек весело живее довек. Сепак, еднаш, пакосник зол, леле, што им стори тој трол: бидна една случка штура, трол скрши клупа со „ура“! Лом и ничкум беше, ете, на! На сликата, видете! Циркус во Кукленото Село Мајката си тргна на пат, децата домче си седат, ѝ велат: „Мамо, среќен пат,  јо! Кога се враќаш назад?“ Коњчињата се на нога, загарот лае и скока, ама сите деца добри во вујчевите се двори. Штом смеа ил‘ врисок слушне, ита изненаден вујче. Бргу се отвора порта, истрчува дива сорта: овца, слон и магаренце, крава, вол, па и теленце. Гласен галоп непрекинат – копита патот го кинат долу-горе, назад-напред, но, вујко мора да запре.  „Леле!“, храбро воздивна тој „Со стока – знае ли некој?“ Трчаат тие - раз, два, три плашејќи кокошки кутри, па, нели го гледа вујче ова прекрасно циркусче? Уште за неприликава погледнете на сликава! Оп! Скока верниот загар. Оп! Скокот му е баш храбар, горда срна, магаренце, мечка и слон и прасенце, генијални дела прават, а потоа в штала назад. Војна и разделба Се обрати генералот: „Да ни дојде до акалот, стани простум, народе драг, непријателот е на праг! Забрзајте си го одот, да се стави сè на бродот, зли ќе удри мојва рака - нека остане кој сака!“ „Збогум, Куклено Село, ветар полно едро бело, ден за разделба стигнал!“ викна секој, и стар и мал. Сите се без раце празни, носат пари, добра разни: леб, брашно, шунка и колбас, сол, млеко, јајца, свинска маст... Во селото никој нема, горди куќи празни седат, некому мисла му мина од убавина – се замина! * * * * Бум-бум - топовскиот топот, војници одат долж патот, тоа е генералот јак, во текстов за последен пат. Куклено Село без народ, појде и најмалиот брод напред кон каменест гребен - но - кај е бродот огромен?! * * * * Бранот силно се задава!  По штиците јако мава! Штом чу пукот некој крикна Потона чамецот! – викна. Па, од бродот кормиларот вперил глед кон океанот, мал чамец здогледа часум - Што е тоа? - проклет да сум! Кит исплива точни траси и мајка Ванда ја спаси, отплива, па се врати пак носејќи го секој залак. Конечно, по страшно бреме за пристаниште е време. Пак вујкото Петер вели: „Животов не ме весели! Туѓата дланка земи ја, и назад в Човечка Земја! Дојте деца, Ванда мила, сега знам за што нè бива!“

КОСМОГОНИЈА

Од засенчениот вис,
низ памучен вртеж
од нецелосни алки,
врз стрмни гребени
наоблечени со слана,
се рони ѕвезден прав,
кој паѓа како роса на
растопената ѕуница,
чиј извор е в пештера
во која чадот има вкус
на свеж лач од нане.

Врз растреситиот под,
долж висок коридор
од овошни лушпи,
низ лебдечки савани
со ориз и со кактуси,
тече вжештена лава,
во која запливуваат
првите животинки,
кои ќе се претворат
во азна со бојата на
дното во секоја јама.

Во баобабови крошни,
обраснати со бршлен
со влакнести цветови,
чии остри мрсни бради
ги бодат снежните дини,
дремат стада кошути,
освежени и искапени
во шербетниот вруток
што истекува в брзак,
покрај кој авата мириса
на тазе кифли или зелник.

До фјордовите со глечери
(откривани од скитници
со дурбини под веѓите)
што во релјефот сечат
полуострови и делти,
в иглоа од алги живеат
ќосавите просветители,
кои гордо мрморат на
јазикот што звучи како
штурци и клукајдрвци
да си задаваат гатанки.

МИРИСАJЌИ ЛОЗОВА

Секогаш кога ќе ја помирисам
нашата јака лозова ракија,
од 50 степени, па нагоре,
си замислувавам како
малeчки комити испливуваат
од старото чоканче и
влегуваат во мојот нос.

Најпрво, ги корнат
влакната во носот
како да се најопасниот
плевел што постои.

Потоа гордо маршираат
до моето чело, пеејќи ги
нашите родољубиви песни,
додека капе крв од мојте ноздри.

Кога стигнуваат до челото,
почнуваат на моите синуси
да ги удираат сложените
нерамноделни тактови,
кои се помешуваат
со нивните зарипнати гласови.

Во главата ми се
појавуваат стиховите:
„Павле ми пие
вино, ем ракија…“,
а зборот „ракија“
одекнува како ехо
во моите зовриени
ушни школки.

На крај, ситни комити ги
пополнуваат виугите во
мојот мозок, седнувајќи во нив,
со желба да го проследат
мегданот помеѓу двјаца
млади, силни, маслосани пеливани,
кој се одвива во мојот
центар за мирис.

Чувствувам како
носот ми се распарува,
како ми е челото во пламен,
а мозокот за миг
престанува да ми функционира.

По ова патешествие,
никогаш не успеавам
да соберам храброст и
да пивнам барем малку
од чоканчето со ракија.

Циклус: „SUYTTE“ (преработени фотографии)

Air

Les Fleurs du mal

Моторна бразда

Καπανεύς

Chiang's Avatar

Green in Blue

La casa ai confini del mondo

Self-Portrait with Disfigured Adam's Apple

Salju

Halbe Natur